Hiç kız kardeşi yoktu ve bu nedenle de kız kardeşi olan arkadaşlarına imrenirdi. Onların daha ölçülü konuşmalarını, ağızlarından kötü söz çıkmamasını ev ortamlarında bir kız çocuğunun bulunmasına yoruyordu. Kız babalarının ise genellikle daha saygın, şefkat duygusu gelişmiş ve hoşgörülü insanlar olduklarını düşünüyordu. Zaten kişisel gözlemleri de kız çocuğu olan evlerde hissedilir ölçüde incelik, anlayış ve hoş görü ortamının etkin olduğu yönündeydi.
Akraba veya komşu ziyaretlerindeki
sohbetlerde; ‘’kız çocuğu berekettir.’’ veya ‘’kız çocukları evin neşesidir.’’
ya da ‘’kız çocukları anne ve babanın yaşlılık sigortasıdır.’’ gibi söylemlere
tanık oluyordu. Bir de kız çocuklarının babalarına çok düşkün olduğunu duyardı
sık sık. Tüm bu gözlemlerinin ve duyumlarının etkisiyle kız kardeşi olanların,
kız babalarının çok şanslı insanlar olduğundan neredeyse emindi. Ne zaman üç-
dört yaşlarında bir kız çocuğunu, babasının elini sıkıca kavrayıp yanında düşe
kalka yürüdüğünü görse aklı başından giderdi.
Evlenip baba olma düşüncelerinden bir
hayli uzak olduğu lise öğrenciliği dönemindeyken bile hep bir kız babası olmayı
hayal ederdi. Bu düşüncelerin etkisiyle midir bilinmez, daha üniversite
öğrenimi sürerken, yine üniversite öğrencisi olan genç bir kadını sevmişti.
Kısa süre sonra onunla evlenmiş ve bir yıl sonra da çok genç sayılacak bir
yaşta baba olmuştu. O artık bir Kız Babasıydı!
Doğumu izleyen gün hastaneden ayrılan eşi
ve kız bebekleri artık evdeydiler. Annesinin yanı başında uyuyan bebeği sık sık
görmeğe geliyor, uzun uzun seyrediyor ancak ona dokunamıyordu. Uzunca bir süre
sonra eşinin ısrarıyla, çekinerek de olsa bebeği kucağına almaya cesaret
edebilmişti. Dişsiz ağzını, saçsız başını ve yarı aralık gözlerini merak ve ilgiyle
inceliyordu. Onu izlerken hayallerini renklendiren düşüncelere dalıp gitmekten
kendini alamamıştı.
Ona göre kız babası olmak; kollarının
arasında özenle tuttuğu bu her şeyden habersiz bebeğin aynı zamanda minik bir
‘’Tanrıça’’ olduğunun da farkında olmak demekti. Bu
sevimli varlık, dünya’ya ‘’merhaba’’ çığlığında saklı sevinçleri, umutları,
yapıcı ve yaratıcı enerjisiyle yaşama gözlerini açmıştı. Onun doğum çığlığına kuşların
neşeli cıvıltılarla eşlik ettiğini, güneşin ışıl ışıl parladığını hayal
ediyordu. Rüzgârların hafif ve tatlı esintisiyle ağaçların dans edercesine
salındığını, denizlerin coşkuyla dalgalandığını görüyor gibiydi. Çünkü ona göre
doğa, her kız çocuğunun dünyaya merhaba çığlığını kendi diliyle böyle kutlardı.
Kız bebekler her kese ve her şeye sevgi ve
güzellikler katacağının kozmik bilinciyle doğarlar. Kısa sürede, doğa’nın güçleriyle donatılmış oldukları gerçeğini çevresindekilere hissettirmekte gecikmezler. Çünkü
kız bebekler, bir an önce büyüme ve olgunlaşma çabasıyla yaşıtı erkek
çocuklardan daha önce yürür ve konuşurlar. Yemeklerini ancak annesinin yardımıyla yiyebildiği halde, ebeveynlerine beceriksizce
yemek yedirme çabasıyla ev yaşamını renklendirirler. O yaşlarda sözcük kapasiteleri henüz çok sınırlıdır. Yine de bu yöndeki anlatım
yetersizliğini, sesini farklı tonlamalarla kullanarak aşmayı becerirler. Bunu, bir sözcüğü ‘’şan dersleri almış gibi’’ çok farklı vurgulamalarla
seslendirerek gerçekleştirdiklerine çok kez tanık olmuştu. Böylece sevgilerini, beklentilerini ve kızgınlıklarını rahatlıkla dile
getirir kız bebekler. Her kız çocuğunun doğası ‘’şiddete’’ asla
yer vermeyen yaratıcılık, üretkenlik ve sevecenlikle donatılmıştır. Bu nedenle de okul öncesi çocukluk dönemlerinde sevimli
acemiliklerle ev işlerinde annesine yardım ederler.
Zaman hızla akıp giderken kız bebek büyür;
eğitimini tamamlar ve bir meslek sahibi olur. O artık genç, güzel bir kadın
olup çıkmıştır. Sürekli çalışır, üretir. Yorulur ama asla yakınmaz. Bir an
gelir, artık bir ‘’yuva kurmaya’’ hazır olduğuna inanarak kendisine bir eş seçer.
Babasının
onayını beklerken oldukça heyecanlı, çekingen ve utangaçtır. Zihnindeki karışık
duygularla ve gelecekle ilgili yanıtını bilemediği sorularla baş edemediğini
her haliyle belli etmektedir. Babası ise, çok sevdiği
ve asla ayrılamayacağını düşündüğü biricik kızının evlenme isteği karşısında
derin, karmaşık duygular yaşamaktadır. Gerçekte
bu, her kız babasının hayal bile etmekten kaçındığı andır. Artık bir
daha evin her köşesinde onun çınlayan sesini duyamayacağını düşünür bir an. Birkaç kez yutkunur. Boğazında bir şeyler
düğümlenmiştir sanki. Aslında boğazına düğümlenen; söze dökemediği duyguları,
dile getiremediği endişeleridir. Hemen sonrasında gerçek, bencil olmayan
sevgilerin vazgeçebilme iradesini de içinde barındırdığını anımsar.
Çünkü vazgeçmenin asla terk etmek olmadığını bilir.
Vaz geçebilmenin, sevdiğini özgür kıldığı gibi kendisini de özgürleştireceğini
yüreğinin derinliklerinde hisseder. İyi
dileklerle onaylar kızının evliliğini. Ama o
hala babasının ‘’Kız bebeğidir’’. Çünkü kız çocukları hiç büyümezler
babalarının gözünde ve gönlünde!
Babalarının ‘’Kız bebeği’’ yaşar ve yaşatırken
ne teşekkür ne de övgü beklemez. Hayat yolculuğunda kimi zaman derinden
incinip, incitildiğinde tükenir gibi olur. Sonra birden doğa’nın bir parçası
olduğunu bu nedenle doğa kadar güçlü olduğunu anımsar. Karşılaştığı her güçlük
karşısında kendi çabasıyla ayağa kalkmayı başarır. Çünkü o, sessiz ve
gösterişsiz bir güçtür. Yaşamın tüm sıkıntılarını ve güçlüklerini cesaretle
aşmayı başarmış olmayı sözlerden çok, yüzünden hiç eksik olmayan tebessümüyle
anlatır.
Kollarında tutmakta olduğu bebeğin incecik
ses tonuyla nazlı nazlı ağlaması onu daldığı bu düşüncelerden sıyırmaya
yetmişti. Kızına ve kuşkusuz ki tüm kız bebeklere yönelik sevgiyle yüreğinin aralıksız
çarptığını hissediyordu. Bu düşüncelerin yarattığı duygularla nemlenen gözleriyle
bir kez daha ve uzunca bir süre kızına baktı. Onu sevmeye doyamamıştı ve
kendisi hayatta olduğu sürece de doyamayacağını biliyordu. Tüm yaşamı boyunca hayallerini
süsleyecek olan kız bebeğini özenle annesinin güvenli kollarına bıraktı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder